zondag 11 april 2010

mooi West-Vlaams meisje

Ik was vroeger erg stoer: mijn vrienden luisterden naar techno, Nirvana of Pearl Jam, ik luisterde naar Boudewijn De Groot en De Kreuners. Op kampen en fuiven draaide elke jongen voor de lol een meisje binnen, ik werd verliefd op een onbereikbare schone die geen oog voor mij had. Toch had ik als tiener ook succes, vooral bij homo's en vrouwen ouder dan zestig.

Het eerste meisje dat ik voor de lol binnendraaide - op een donkere avond tijdens Rock Werchter - bleek de dag erna (toen het niet meer zo donker was) een lelijke doos. Terwijl Arid in de Marquee interessant stond te wezen, dankte ik haar dan ook voor bewezen diensten (ik was in haar tentje blijven slapen en had haar domweg en waarschijnlijk niet zo doeltreffend bepampeld).

Enkele maanden later had ik mijn eerste echte relatie, die gedurende mijn hele studentenperiode standhield. Het was geen rampzalige periode, maar de drie laatste jaren bestonden toch vooral uit urenlange diepgaande gesprekken (met liters tranen) over onze relatie en waar het zoal misliep. Toppie!

Daarna, op bezinningstocht naar Spanje, kwam ik een Spaans meisje tegen. Van het een kwam het ander en om kort te gaan: ik had geluk dat ze de pil nam en geen aids had. Terug thuis werd ik plots hevig verliefd op een West-Vlaams meisje met wie ik in een muziekgroepje zat. Aan dat West-Vlaams accent moest ik even wennen, maar vijf jaar en twee kinderen later moet ik toegeven dat ze nog steeds de vrouw van mijn leven is.