zaterdag 12 juli 2014

kosovo mon amour

Ze kuste mijn knieën, ik werd wild van geluk. Dit was het waar ik al heel mijn leven op zat te wachten. Ik lachte, schreeuwde, kreunde, fluisterde. Woorden kon ik niet voortbrengen, maar ze begreep maar al te best wat ik bedoelde. Ze was enorm intelligent, deze hoer. Ze gaf mij het gevoel dat ik alleen was op de wereld, zonder verplichtingen, zonder schoonmoeder. Zonder Ikea, zonder Mediamarkt, zonder Siegfried Bracke. Vooral dat laatste bezorgde mij rillingen van plezier.

Ik nam haar borsten stevig vast, wou ze nooit meer loslaten. Ik beet in haar tepels, zoog eraan als een baby, warm en geborgen. Ik draaide haar om, besprong haar langs achter. Plots kwam ik klaar. Samen met het sperma belandden mijn tranen op haar rug. Ik gooide wat kleingeld in haar schoenen en trok de stad in.

De stad was grijs en somber, de straten liepen dood. De parken lagen er betonnerig bij, geen boom te bespeuren. Op een bank hield een oude man zijn hond vast. Hun dagen waren geteld, dat zag je van hier. Hun ogen waren te flets, hun neus te droog. Ik gaf hen een blikje Kitekat, maar durfde te wedden dat ze het nooit zouden open krijgen. Die gedachte alleen maakte mij al vrolijk. Glimlachend stapte ik een bruin café binnen en bestelde een roycosoep. Ik verbrandde mijn tong net niet.

venetië mijn kloten

[intro] This one's for all the lovers in the world. Check it out yeah uhuh. [einde intro]

Hoe bedroefd ik ook keek, de brandweercommandant bleef voet bij stuk houden. Het was zijn job om risico's te beperken, onze samenleving te ontdoen van alle spontaneïteit, conventionele steriliteit tot het hoogste goed te bombarderen. Zijn overste, de burgemeester van Wippelgem, deed geen moeite om zijn bloedworstgrijns te verbergen.

Ik trok mijn conclusies. Hier zou ik de wereld niet veranderen. Op een knaap als ik zaten ze hier niet te wachten. Hier wilden ze enkel Krüger Export achterover hijsen, frieten met stoofvleessaus en mayonaise binnenwerken en de kuisvrouw van de buren zwaffelen. Ik deed dat ook wel graag, dat moest ik toegeven. Naast koeien bijeendrijven en kauwen rond de kerktoren tellen, waren die drie zaken de belangrijkste bezigheden in mijn rijkgevulde leven.

Het dilemma was hartverscheurend. Maar ik moest sterk zijn, het heft in eigen handen nemen. Niet achterom kijken, niet terugblikken. Geen vals sentiment toelaten. Nu was het mijn moment, nu of nooit. Ik vulde een valies met kleren, frangipanes uit de Aldi en mijn lievelingsbalpen. Ik haalde diep adem en verliet mijn ouderlijk huis. Het was vijf minuten stappen naar het bushokje. De bus naar Ertvelde zou weldra passeren.