woensdag 24 juni 2015

het beloofde land

We wandelden door het beloofde land. Bachten de Kupe. Poperinge zien en sterven, zei ik voor de lol. Je kon er niet mee lachen. De laatste tijd lachte je niet om mijn grappen en grollen. Ik had duidelijk afgedaan. Met onze buurman lachte je wel. Die had een baard en een dikke bmw.

Cry me a river, zong ik zacht in je oren. Een beekje is ook al goed. Of een jeneverglaasje. Desnoods met wat snot erbij. Misschien heb je wel een verkoudheid, dan gaat het vanzelf. Op VIJF speelt een romantische film; laat ons samen kijken en huilen wanneer de smoorverliefde hoofdrolspelers elkaar na drie minuten al moeten verlaten. Romeo en Juliet, maar dan met een happy end, zoals wij, ooit.

Na de crash was je niet meer dezelfde. Je was halfdood en nog niet begraven, maar dat zou niet lang meer duren. De begrafenisondernemer nam je maten op. D-cup, probeerde ik nog voor de lol, maar hij kon er niet mee lachen. Of misschien wel, mocht hij geen oordoppen in z'n oren hebben. De boom waar we tegenaan sloegen staat er quasi ongeschonden bij. Onze lievelingseik. Daaronder gaf je mij voor het eerst een kus.