vrijdag 27 november 2009

vijzen, boter, dreadlocks

Het meest aanvaardbare antwoord dat God mij overmorgen zal geven gooi ik nu al overboord. Ik heb zijn goede raad niet nodig. Omgekeerd moet hij er ook niet op rekenen dat ik zijn probleempjes aanhoor. Ik ben God niet.

De wijn die ik gisteren in één gigantische teug opdronk en enkele minuten later in één bulderende straal in de buurt van het toilet loste, smaakte.

Vijf ongewillige hoeren stapten op mij af. Ze boden mij een weekendje Zwevezele aan. Ik weigerde categoriek. Ik haat Zwevezele.

Laat ik het zo samenvatten: vijzen, boter, dreadlocks. Een fietstocht kan er desnoods ook nog bij.

donderdag 26 november 2009

erwten bij de vleet

Het zat zo: ik keek neer op alles en iedereen, lachte minachtend bij het minste zuchtje wind. De mensen in de straat of op het strand zochten vruchteloos naar liefde. Ik reikte hen mijn hand en sloeg ermee in hun gelaat. Sommigen smeekten om meer. Ik gaf hen alles wat ze wilden: vernedering, negatie, Yves Leterme. Het voelde niet goed, maar ook niet slecht. Ik voelde gewoonweg niets. Hoe hard ik ook probeerde, hoe luid ik ook zong, de meeuwen bleven krijsen. Ik werd gek van hun opdringerig gedrag. De man die apathie veroorzaakte kon ik nog het meest smaken.

woensdag 25 november 2009

het weerbericht

De Genkse mijnwerkers liepen de bakker straal voorbij. 'De oetlullen,' dacht de bakker luidop, waarop de mijnwerkers zijn bakkerij in brand staken met lucifers van het Colruyt-huismerk. Die fikten minder lang en intens dan kwalitatieve lucifers van een A-merk, maar dat kon de bakker even niet schelen. Hij huilde en holde naar zijn moeder. Zijn moeder lag dood, ergens in een kerkhof in Ohio, United States. De bakker snoof zo diep als hij kon in een potje Tierenteynmosterd en vloog de oceaan over. Gelukkig voor hem stond hij er niet bij stil dat enkel Superman kan vliegen, al dan niet na het snuiven van opwekkende middelen.

De overburen die ik gelukkig niet heb kunnen vierkant mijn anus likken. Waarom dergelijke obscene taal uitspuwen? Geen Turk die het weet.

zondag 15 november 2009

hinkelspel

We zingen luidkeels mee met Laura Lynn en haar Magnifieke Zeven. We staan versteld van betonnen pilaren in verlaten moerassen. We haten het als mosterd in onze neuzen prikt, al doet het ook wel deugd. Zo'n deugd die we na het lopen ook wel hebben, ook al sterven we onderweg. We menen het als mensen ons graag zien. We vragen hen om alles op een officieel document te zetten en het door zichzelf én de notaris te laten ondertekenen. Van vriendschap kan je nooit zeker genoeg zijn. We zijn natuurlijk samen en we geloven er rotsvast in dat we samen blijven, door goede en kwade dagen en met een beetje geluk tot de dood ons scheidt. We zouden grappig kunnen zijn en schrijven 'tot de dood ons schijt', maar we houden ons weer eens in en blijven conformistisch. We willen niemand tegen de schenen schoppen, maar des te liever in de ballen.

zaterdag 7 november 2009

de timmerman

Af en toe weiger ik te lachen met mensen die denken dat ze grappig zijn. Ook doe ik zelden moeite om vriendelijk te zijn tegen mensen die dat wel verwachten van anderen maar niet van zichzelf.

De meineed die ik pleegde in de rechtszaak Walter De Buck vs. Bob Dylan was enkel en alleen bedoeld als knipoog naar de verloedering van de creativiteit die Woonwarenhuis Ikea met zich meebrengt.

Mister World liep de trap af en omhelsde zijn grootmoeder innig. Samen met zijn traanklieren schoten zijn hormonen in werking. Een erectie zoals hij nog nooit gevoeld had was het eerder pijnlijke gevolg. Ondanks haar reuma en ver gevorderde suikerziekte maakte zijn grootmoeder zich snel uit de voeten.

dinsdag 3 november 2009

joost intiem

De laatste tijd zegt mijn dochter af en toe 'kakastront'. Ze zegt het met een schalkse blik, want van haar mama mag ze dat niet zeggen. Ik antwoord altijd met 'diarreedrol', want ik ben volwassen en ik mag zeggen wat ik wil.

Soms vertel ik een verhaaltje over mijn jeugd: 'Toen papa klein was, ging papa naar het bos en plots passeerde K3 en papa deed K3 dan dood door erop te kloppen met zijn vuisten.'

Mijn dochter luistert dan altijd geboeid toe. 'Echt waar, papa? Deed jij dat toen jij een kindje was?' En dan fluister ik: 'Ja, K3, Gert Verhulst en Jean-Marie Dedecker deed papa altijd superdood.'

zondag 1 november 2009

het verdwijnen

Oké, de wind waait, maar zo is er altijd iets. De wegen leiden toch ook naar andere wegen? Hoe doodlopend een straat ook mag zijn, je zal het vuilnis steeds opnieuw moeten buitenzetten. De vuilnismannen hebben ook recht op werk. Voelen zij de crisis? Ik vermoed van wel.

Zo mak als een lammetje kon je het niet noemen, maar alleszins gedweeër dan normaal volgde ik je naar het dorpsfeest. Het dorpsfeest vond plaats in de stad. Ik vroeg mij af of niemand dit bedrog inzag. Afgaand op de apathische, beschonken en ronduit achterlijke gelaatsuitdrukkingen vermoedde ik van niet. Mijn grootste droom, een knotwilg zijn, kwam weer niet uit.