donderdag 28 augustus 2008

bimbo's alom

Gisteren wilde ik weer eens door het bos wandelen om er naar dode muizen te gluren. Mijn veters hielden mij echter tegen, dus bleef ik maar op de parking ronddolen. Tegen de middag kwam Evert vertellen dat het allemaal geen zin meer had. 'Het heeft allemaal geen zin meer,' zei hij. Ik antwoordde met een zo empathisch mogelijke intonatie: 'Is het waar, klootzak?'

Vandaag, 24 uur later, denk ik aan de liefde: hoe mooi, wreed, zalig, saai, verrassend en debiel ze wel kan zijn. 'Debiel?' vraagt een mentaal gehandicapte vrouw, 'Ben jij misschien een gefrustreerde ziel die nog nooit de ware is tegengekomen?' 'Wel integendeel,' antwoord ik gevat, 'mijn patatten moeten gerooid worden.' De vrouw knikt en plukt een appel. 'Niet in bijten!!!' schreeuw ik, 'Deze appels zijn peren!' De vrouw gooit de appel weg en mompelt: 'Ik had het kunnen weten.'

woensdag 20 augustus 2008

stiefke (ballade van het krulhaar)

Stiefke, een jongen met weinig pit, loopt elke morgen langs de vaart. Hij praat tegen wilde eenden, konijnen en meerkoeten. Bij het verlaten brugje huilt hij meestal. Dan hoort elk dier zijn gesnik. Maar ze weten niet wat hij precies doet. De meerkoet denkt dat hij zijn territorium afbakent. De konijnen vermoeden dat hij een vrouwtje versiert. En de wilde eenden hopen dat hij oud brood verpulvert. Maar ze hebben het allemaal mis. Stiefke is superongelukkig.

Stiefke woont bij zijn ouders, broers, zussen, oma en opa. Hij voelt er zich niet volledig op zijn gemak. Hij wil liever helemaal alleen wonen, ergens in een bos of aan het water. Hij wil alleen de natuur als vriend. Maar zo zit het leven niet in elkaar, zeker niet voor een jongen met weinig pit. Hij leeft zijn leven en huilt bijna elke dag, stiekem bij het verlaten brugje.

Op een dag is Stiefke weer eens aan het wenen bij het verlaten brugje als hij plots een zachte stem hoort. 'Waarom huil je?' vraagt de stem. Stiefke kijkt op en ziet een prachtig meisje met bruine krulharen. Hij stopt met huilen en denkt: 'Waauw, zou haar schaamhaar ook zo mooi krullen?'

Einde.

zondag 17 augustus 2008

zwijgen doe ik niet

Soms denk ik aan de dag dat ik een meisje ontmoette in Spanje. Ze vroeg me mee naar het huis van haar vrienden. We bleven er slapen. De eerste nacht gebeurde er niets. De tweede nacht evenmin. De derde nacht had ze iets gesnoven waar ze blijkbaar opgewonden van werd. We hadden seks, maar echt veel soeps was het niet. De vierde nacht gebeurde er niets en een vijfde nacht kwam er niet. Ik moest weer verder.

Zwijgen doe ik niet, maar meestal ben ik wel redelijk stil. Ik luister en kijk. Ik geef zelden over. Ik drink en rook, maar niet overdreven. Ik ben hier en nu. Ik heb spierpijn in mijn rechterbovenarm.

Als men mij vraagt hoe ik de was ophang, antwoord ik steevast: 'Zonder capsones.'
Waarschijnlijk vindt men mij raar, of vreemd. Of anders. Of geniaal. Want geniaal ben ik wel, dat is duidelijk. Vooral als ik mezelf ben.

Gisteren kookte het water in de waterkoker. De thee die ik ermee zette zou in geen tijd opgedronken worden, ware het niet dat het vuurwerk plots begon. Iedereen spurtte naar buiten om van dit doordeweeks spektakel te genieten. Ik bleef uiteraard binnen. Ik was de einzelgänger, zou Boris Becker zeggen.

Mijn strepen verdiende ik in Afrika, het vergeten continent. Mijn Afrikaanse vrienden, Jaap en Kees, waren uitgeput van het vele vissen. Ik had nog nooit gevist, maar wilde het wel eens proberen. Helaas mocht ik niet van Jaap, de dominante oelewapper. Ik nam een peddel en sloeg ermee in Jaaps aangezicht. Kees begon te huilen van geluk. Zijn tranen vielen in zee.

Maanden later, op een mistige voormiddag in Wondelgem, kwam ik een oude bekende tegen. We babbelden even over het leven en dronken vervolgens een pint of vier in een marginaal café. De oude bekende, ik was zijn naam vergeten, vertelde dat hij twee keer in de week 5 kilometer liep. Ik knikte en dacht aan andere zaken.

donderdag 14 augustus 2008

een doktersbezoekje

Een man en een vrouw zaten naast elkaar op de bus. Ze gingen samen naar de dokter. Op een gegeven moment zei de vrouw: 'Kijk daar! Een bushalte!' De man snapte direct wat ze bedoelde en begon ook te flippen. 'Wohoow! Schitterend!' schreeuwde hij uit. De buschauffeur was niet zo gediend met dit kabaal in zijn bus. Hij stopte en maande de man en vrouw vriendelijk aan om uit te stappen. Dat kwam heel goed uit, want de dokter woonde hier toevallig. Toevallig???

tevreden huisvrouwen

Niet dat alles rimpelloos verliep, maar achteraf bekeken was het wel een mooi partijtje schaak. Arnon had een paar torens opgeofferd en hield zijn paarden angstvallig op stal. Dimitri probeerde het slim te spelen en liet geregeld stille, maar extreem stinkende scheten. De scheidsrechter had niets door.

Herman, een man zoals honderd andere, keek geboeid toe. Zijn handboeien blonken in het felle licht. Zijn bewakers vielen in slaap. Herman greep deze kans: hij bestelde een pintje en dronk ze in één teug leeg. De bewakers hadden niets in de mot. Herman grijnsde.

Fouad Aziz Abrimov, een genaturaliseerde Rus met Arabische ouders, begon hysterisch te lachen. Alle toeschouwers vroegen zich af waarom. 'Misschien heeft hij last van aambeien,' fluisterde Henk tegen Jaap. Jaap dacht er het zijne van.

Uiteindelijk won Dimitri dankzij een welgemikte kopstoot. Arnon probeerde nog zijn loper tactisch te verplaatsen, maar het mocht niet baten. De scheidsrechter floot op zijn fluitje, want dat deed hij graag. Alle aanwezigen verlieten de zaal, behalve Guido, een man met een missie. Zijn missie: stiekem in verlaten zalen blijven zitten. Hij hield zijn avonturen bij op een druk bezochte blog: Wafels Bakken Zonder Mijn Vingers Te Verbranden.

Het waren vooral onhandige huisvrouwen die zijn blog bezochten, in de hoop tips te krijgen over wafels bakken zonder daarbij je vingers te verbranden. Diep ontgoocheld lazen ze dan zijn belachelijke avonturen over verlaten zalen en hoe hij er nachten lang stiekem verbleef. Na het lezen van zijn blog waren de meeste huisvrouwen echter volledig opgemonterd. 'Die loser heeft nog een zieliger leven dan ik!' dachten ze tevreden, en ze trokken terug naar hun keuken om gezwind patatten te schillen.

maandag 11 augustus 2008

voor alle zekerheid

Ik kwam Mariette tegen bij de bakker. We babbelden even over koetjes en kalfjes. Mariette was namelijk boerin. Ik bestelde een boerenbrood, niet gesneden. Dat snijden deed ik zelf wel, gratis en voor niets. Ik sprong op m'n fiets en reed naar huis. Het was een grijze dag, maar ik was goedgemutst. Ik zwaaide naar elke voetganger. Ik naderde mijn huis. Ik kwam dichter en dichter. Plots was ik er. Ik stapte af en ging naar binnen. De tv stond nog aan. Ik zette hem uit. Ik maakte een gin-tonic en goot hem door de pompsteen. Zo kreeg die ook eens wat lekkers te drinken. Ik keek naar buiten en bleef enkele uren staan.