Mijn eeuwige droom loopt volgende week ten einde. Ik zal verdrietig zijn noch bang. Ik zal geen bretellen dragen, want dat doe ik sowieso nooit. Welke oelewapper draagt vandaag de dag nog bretellen? Nooit van een riem gehoord, loser?
Mijn zacht en liefdevol karakter komt moeiteloos naar boven als ik de kelderdeur ontgrendel. Het huppelt vrolijk rond als ik de ketting even losmaak. Mijn beste vriend, de dode hond van de buren, kwispelt en kwijlt bij het ruiken van mijn zweet.
Laf en angstvallig als de gemiddelde politicus zal ik mijn schuilplaats pas verlaten als alle sterren gevallen zijn, alle woorden uitgespuugd, alle Kreuners dood en begraven. Wie zal mij opvangen, vol minachting en hopelijk enkele zakken snoep?