Evert is nog steeds jaloers op Rebecca omdat zij groene schoenen heeft en hij niet. Hij wil hier iets aan doen. Op een nacht sluipt hij door de straten op zoek naar het huis van Rebecca. Na enkele uren heeft hij het gevonden. Hij heeft ondertussen honger en dorst, maar zijn missie gaat voor. Hij breekt binnen via het kelderraam en vindt haar schoenen in de gang. Hij neemt zijn verfborstel en potje verf en begint haar schoenen paars te schilderen. Hij zou graag Rebecca's gezicht zien als ze morgen naar beneden komt! Terug thuis verft hij zijn eigen schoenen groen en kruipt daarna tevreden in zijn bed.
Evert gaat naar school in zijn groene schoenen. Hij ziet Rebecca nergens. 'Zou ze niet durven komen in haar paarse schoenen?' vraagt Evert zich af, 'Of zou ze overreden zijn door een bus?' Hij besluit er zich niets van aan te trekken en zondert zich af in zijn hoekje op de speelplaats. Het is zíjn hoekje. Niemand anders mag er komen. Hij zit er in de schaduw, naast de vuilbakken. Soms gooien de andere kinderen afval naar hem, maar nu hij groene schoenen heeft zal dat zeker niet meer het geval zijn. 'Het leven lacht mij toe!' denkt Evert opgetogen.
De juffrouw vraagt waar Rebecca is. De leerlingen kijken elkaar aan en trekken hun schouders op. Niemand weet van iets. Helemaal achteraan steekt Evert weifelend zijn vinger op. 'Ja, Evert, weet jij toevallig meer?' vraagt de juf. 'Eh, misschien wel ja...' stamelt Evert. 'Wel, vertel maar, jongen,' spoort de juf hem aan. Evert haalt diep adem en blozend vertelt hij het relaas van afgelopen nacht: 'Ik ben stiekem bij Rebecca thuis geweest en heb haar schoenen paars geverfd. Ik denk dat ze daarom niet naar school durft te komen.' De hele klas schiet in de lach. De juf lacht opgewekt mee. 'Maar Evert toch, wat ben jij een totale loser!' zegt ze na vijf minuten lachen.
Evert kijkt naar zijn handen en voelt zijn bloed koken. 'Wacht maar, juffrouw Sofie, wacht maar. Vannacht is het jouw beurt.' denkt hij vol haat. Hij kan niet wachten tot het donker wordt.