Ik loop.
Ik loop door velden.
Ik zeg: ooit, ooit zal ik stilstaan.
God, die brave man waar ik niet in geloof, zegt, totaal naast de kwestie: ach, van lopen word je moe.
Ik antwoord in gedachten: hou je kop, man, ik heb je niets gevraagd.
God, barmhartig als hij is, glimlacht liefdevol en fluistert: kerel, nog één keer zo een opmerking en ik zweer u dat ge zult smeken om genade.
Ik zwijg.
Ik zwijg, maar niet voor lang.
Ik zeg, eerder toegeeflijk: das leben kann schön sein!
Waarop god: Duits is nooit mijn sterkste vak geweest op school.