Simpel kan ik het allemaal niet noemen. Ik geef zelfs toe dat het niet gemakkelijk is. Het drukt zijn stempel op van alles. Het weegt, maar beweegt niet. Het is niet zo dat het vermoeiend is, maar het zou kunnen dat iedereen, alleman het al ooit heeft meegemaakt. Het is een mysterie, een liefdevol zwijgen. Het zweeft maar door de lucht, ongenaakbaar maar o zo fragiel.
Ik wou dat mijn hond stopte met blaffen, ook al heb ik geen hond en zal ik er misschien ook nooit een hebben. Het kan mij zelden schelen wat honden van mij denken. Soms zie ik er eentje kijken, zo van: komaan, dikke loser, geef mij toch een aaitje of op zijn minst een kippepoot. Maar ik negeer zo'n beest dan straal. Ben ik onmenselijk? Onbeleefd? Goddelijk? Naar het schijnt geen van de drie.