Nog steeds geen climax te bespeuren. Het leven kabbelt maar door, met hier en daar een opstootje, relletje of overlijdentje. De mensen maken amok over zinloze, zeg maar belachelijke, gebeurtenisjes.
Zo liep ik gisteren door Ertvelde, een dorp dat ooit internationale uitstraling kende dankzij de bard Eddy Wally, die er zijn grandioze shows opvoerde. Ertvelde straalt vandaag vooral apathie uit, net zoals praktisch alle dorpen boven de as Rio de Janeiro-Sydney. Ik zag twee bejaarden zitten. Ik zag een duif. Ik zag een postbode.
Plots struikelde een mus over een friet. Het dorp stond in rep en roer. Bejaarden juichten, hangjongeren weenden tranen met tuiten. De mus keek op en begon te blozen. Ik kon haar geen ongelijk geven.