Misschien, heel misschien, draait het leven om meer dan wijngaarden alleen. Misschien geloven mensen nog echt in elkaar. Afgelopen weekend, om maar iets concreets te noemen, bestond uit zaterdag en zondag. Het waren twee afgelijnde dagen met een duidelijk begin- en einduur, maar ach, ik stond er niet bij stil.
Misschien zijn de vrouwen die ik ooit beminde nu wel overleden. Misschien leven ze nog enigszins, op automatische piloot, of op straat. Misschien houden ze van zichzelf, of van hun kinderen. Misschien gaan ze op reis naar verre landen. Misschien zoeken ze de waarheid, of de ware. Ik geef hen geen ongelijk.
De wafelenbak duurde veel te lang, maar uiteindelijk was ik wel blij dat ik het volk had vereerd met mijn aanwezigheid. Je moet er iets voor over hebben om bemind te blijven. Het is hard werken, constant bij de pinken blijven. Je moet altijd lachen, maar niet te jeanetterig. Je moet iedereen gelijk geven, maar toch een eigen mening hebben. Je moet kunnen drinken, maar kotsen is uit den boze.
Onze moestuin is nog niet zo performant als die van het buurmanneke, maar er komt een dag dat het hele dorp zal opkijken naar onze broccoli, sla en ajuinen. Ik durf er mijn spaargeld niet op verwedden, maar wel dat van mijn kinderen. Let op mijn woorden!