duizelingwekkende feiten

Ik liet een paar steken vallen. Ik luisterde niet meer, volgde blindelings het opgelegde parcours, was al blij als ik voor twee uur in bed lag en drie uur aan een stuk kon slapen. Ik hield het bijna niet meer uit, liet mijn schouders volledig hangen. Ik vreesde voor het ergste, voor het onontkomelijke, het onomkeerbare. Natuurlijk bleef de zee ruisen, maar hoe lang nog? En vooral: waarom? Het zachte snikken van drie Turkse tortels werd straal genegeerd. Mijn katten vingen muizen als nooit tevoren. Het leek wel totale uitverkoop. To-ta-le uit-ver-koop. Ik telde vaak de lettergrepen van zinloze woorden.