Al worsten draaiend riep de slachter zijn zoon en beval hem beter uit te kijken als hij per se nog eens een druif wou plukken.
De zoon snapte er niets van, en terecht. Zijn vader, de slachter, werd dementer met de dag. 'U wordt dement, vader.' zei de zoon heel eerlijk. 'Ik weet het, mijn zoon,' antwoordde de vader, 'ik word inderdaad dement van uw gezever over al die fucking druiven en dan maar in uw blootje kotsen in wijngaarden, ik ken dat, jongen, ik ken dat. Mij maakt ge geen blaaskes meer wijs, simpele duif dat ge zijt.'
Het viel op dat de klanten in de slagerij hun gesprekken staakten. Zelfs Mariette, de weduwe van Frans, hield haar mond, hetgeen praktisch nooit gebeurde.
Bijgevolg hadden de dorpelingen twee gespreksonderwerpen voor de komende dagen: de dementerende slachter die zijn zoon uitmaakt voor rotte vis, wat zeg ik, kloefkapper van 't grootste soort, en Mariette die enkele seconden haar mond had gehouden.