Niet zonder reden liepen we door de velden.
We hielden zielsveel van elkaar, ook al kenden we elkaar nog niet.
Het was zo zacht allemaal, zo zuiver.
Het was de mooiste tijd van ons leven.
Je blafte zo fantastisch.
Zat achter alle konijnen aan.
Je kwispelde zonder ophouden.
Je lustte zo graag pedigree pal.
Een vermaledijd konijn zorgde ervoor dat je zonder opletten over de spoorweg liep. Ik had je nochtans geleerd eerst naar links en dan naar rechts te kijken. Maar je was zo geconcentreerd op dat konijn dat je de hogesnelheidstrein niet opmerkte. In één seconde was het gedaan. Je blafte zelfs niet meer. Of misschien wel, maar het was niet hoorbaar door die trein. Ja, dat maakt nogal een geluid zo'n trein. Ik verschoot er wel eventjes van.