Wijven, ik heb ze graag. Hoe ze hun nagels lakken en mijn hielen likken. Hoe ze de mosterd in de frigo steken. Hoe ze beven telkens ze met hun BMW X5 door het rood licht rijden. Het zijn wijven voor iets, dus ik geef hen wat ze verdienen: winkelkarretjes op leegstaande parkings van de Aldi.
De dag dat ik de waarheid vertel, mag men mij straffen met goddeloosheid en liters gele verf. Ik zal deemoedig het hoofd buigen, knipogend naar het trottoir. De wereld zal mij dankbaar zijn, maar ik zal niet plooien. Noem mij zielig, dik of ronduit apathisch, plooien zit niet in mijn genen.